Mitt blogg - mínar vangaveltur

Gugnaði á vesturferð í dag, krakkarnir fóru einir. Sá mitt ráð vænna að hlaða batteríin fyrir næstu vinnuviku sem verður í lengri kantinum.

Við mæðgurnar réðumst í það að mála skjólveggi og pall í gærkvöldi og mín búin á því í dag. “Beinverkirnir” eru hvimleiðir og fj…. verri. Ég kemst ekki hjá því að rifja upp líðanina síðustu 3 árin fyrir greininguna. Á þeim tíma fóru þessir “beinverkir” og liðverkir vaxandi og oft komst ég ekki á fætur í fyrstu lotu, þurfti að bryðja bólgueyðandi lyf og önnur gigtarlyf til að komast af stað. Var greind með slitgigt þannig að þetta var nærtækasta meðferðin. Ég beit á jaxlinn og bölvaði í hljóði þar til ég gat ekki meir.

Eftir aðgerðina í nóvember hurfu þessi einkenni sem og önnur eins og dögg fyrir sólu en eru verkirnir komnir aftur og þeim mun verri eftir því sem ég hamast meira. Gjörsamlega óþolandi og aftra mér nokkuð. Vissulega er blessuð slitgigtin enn til staðar og verður alltaf en fyrr má nú aldeilis vera segi ég nú!

Í öllu falli er skynsamlegt að hægja aðeins á sér og fara vel með sig. Reyna að sinna einhverjum heimilisstöfum og fara í göngutúra.  Í raun er sólahringur of stutt stopp til að leggja á sig ferðalagið þó það sé ekki langt, úthaldið leyfir ekki meira ennþá.

Verð nú samt að monta mig aðeins, mældi hjá mér súrefnismettun í fyrradag og viti menn; mín með 97% mettun. Á því átti ég aldrei von og get því ekki kvartað.

Vona að sólin skíni á morgunn, kominn tími til að kíkja aðeins á hana öðru vísi en út um gluggann. Stefni að heimferð næst, væntanlega fer sláttur að hefjast, ég get ekki hugsað mér að missa af honum þó ég sjái ekki um hann sjálf. Kjartan og Hörður redda honum eins og svo mörgu öðru hjá okkur.

Það er á planinu að byrja girðingavinnu í sumar, ætla að smala góðu fólki með mér til að drífa hana af stað og svo er það skógræktin. Get ekki beðið, búin að þrá það verkefni í mörg ár

12 dagar í tékk hjá Sigga Bö, spennt að fá að vita hver staðan er. Trúi því fastlega að ég sé laus við sjúkdóminn, a.m.k. í bili og ætla að njóta hvers augnabliks. Mun því biðja um kröftuga meðferð við þessum verkjum mínum svo ég geti notið mín enn betur.

Krakkarnir á leið á hlöðuball og afmælisfagnað, vinir Haffa frá Ejum skelltu sér með. Þröngt mega sáttir sitja segir máltækið, húsið okkar er algjört dúkkuhús og aðstaðan ekki beinlínis frábær:) Er orðin ansi spennt fyrir því að skella mér á dansiball við tækifæri, hef ekki tekið sporið í 3 ár eða lengur ef ég man rétt. Kominn tími til.

Þá er Hafsteinn mættur á svæðið, lenti í gærkvöldi og tóm sæla hjá öllum fjölskyldumeðlimum:) Búinn að standa sig frábærlega vel og kominn sem sé á 3. ár í læknisfræðinni. Mætti á kvöldvakt á geðdeild LSH í dag! Ekki að tvínóna við hlutina á þeim bænum. Ótrúleg þessi börn mín.

Ég skreið á fætur í hádeginu, þurfti “nauðsynlega”að leggja mig aftur þannig að dagurinn fór í ekkert; þessi líka frábæri dagur. Rosalega er ég fúl út í sjálfa mig! Enn og aftur. Er samt ekki frá því að einkennin séu eitthvað minni en síðasta föstudag eftir vinnuvikuna. Nú er að nota helgina og hlaða batteríin fyrir næstu törn.

Ætlum að eyða helginni saman, öll þrjú og ferfætlingarnir. Vonandi helst veðrið áfram svona gott og ég skal drattast fyrr á fætur en í dag! Hver dagur er dýrmætur og á það ber að leggja áherslu. Hver veit nema að maður renni fyrir bleikju um helgina í sveitinni, Hafsteini myndi ekki leiðast það. Aðalfundur hjá veiðifélaginu á morgun, hef ótal spurningar og vangaveltur í þeim efnum.

Bæring, Hörður, Sólveig og Andrea redduðu hestamálum fyrir okkur, ótúlega yndislegt fólk. Bæring ekki lengi að setja upp girðingu fyrir okkur. Tvímælalaust traustir vinir og fáir þeim líkir. Við erum ótrúlega heppin, á því er enginn vafi.

Nú er bara að bretta upp ermar og lágmarka þann skaða sem ég gerði í dag með þessari bjév…. leti! Út í sólina

Í stuttu máli skemmtilegur en langur dagur í vinnunni, frábært starfsfólk og góður starfsandi   Hlakka til að mæta á morgun. Heilsan fremur skrykkjótt, bév…. þreyta, slen og slappleiki Hóst! Sniff! Ái!

Framkvæmdi nákvæmlega ekkert af því sem ég ætlaði fyrir utan vinnu, líkt og síðustu 2 vikurnar en styttist í helgarfrí og Haffinn að koma heim annað kvöld. Ég er þess fullviss að öll einkenni hverfi eins og dögg fyrir sólu. Ætla að vera myndarleg og dugleg á morgun, hvernig sem mér líður Get sofið út á föstudaginn þannig að mér verða allir vegir færir á morgun………….

Það verður alltént gott að skríða undir sæng. Nýr dagur framundan og eintóm hamingja Hálfur mánuður í tékk hjá Sigga Bö. Spennt og óþreyjufull, farin að merkja við dagana á dagatalinu og telja niður.

Ætla rétt að henda inn línum. Skreið heim úr vinnu seinni partinn, algjörlega búin á því. Verkirnir hreinlega að gera út af við mig. Mér finnst hver einasta fruma í líkamanum öskra! Finn meira að segja til í fingur-og táliðum!  Ég hreinlega skil þessa líðan ekki og er ekki sátt. En hver segir að lífið eigi að vera auðvelt?

Er rétt skriðin fram úr sófanum, sofnaði yfir fréttum. Ekki það að maður missir ekki af miklu í þeim efnum upp á síkastið. Fyrir utan þarft framtak hjúkrunarfræðinga í dag, virðist það eina sem er markvert vera 180° viðsnúningur formanns Samfylkingarinnar í stóriðjumálum sem og ýmsum öðrum málum enda kosningar afstaðnar.

Hrikalegt að missa af þessum dýrlega sumarveðri. ? hvort ég þurfi að endurskoða þessa ákvörðun mína um vinnuna, hábölvað að þurfa að gefast upp þegar maður er búinn að taka ákveðið verkefni að sér. Mér líst illa á það enda fleiri ástæður en sú að standa sig, á bak við þá ákvörðun að fara að vinna. Urr………….!

Hafsteinn væntanlegur heim á fimmtudagskvöld. Við mæðgur tökum að sjálfsögðu fagnandi á móti honum Hlakka mikið til, farin að telja niður

Farin í bólið og ætla að vakna hress og verkjalaus í fyrramálið kl.06! Þetta hlýtur að koma smátt og smátt þannig að frístundir verði einhverjar. Hef af nógu að taka þegar kemur að áhugamálum og verkefnum.

Hafsteinn náði lífefnafræðinni í fyrstu tilraun   Þeir voru 3 Íslendingarnir sem náðu skriflega prófinu í morgun sem er undanfarinn af hinu eiginlega prófi sem var síðan munnlegt og reyndist þeim öllum erfitt en þeir náðu. Hinir þurftu að fara heim, lesa betur og fá að endurtaka leikinn.

Hafsteinn er sem sé væntanlegur heim, þarf að ganga frá íbúðinni úti og finna flug þannig að hann ætti að vera kominn fyrir vikulokin Ofboðslega hlakka ég til! Stoppið verður hins vegar ekki langt hjá mínum, verður farinn aftur upp úr 20. ágúst en þá bíður hans próf í erfðafræði og svo skólinn á fullt eftir 1. vikuna í september. Ég er nokkuð viss um að sumarið dugi ekki til þess að framkvæma allt sem er á óskalistanum, svo mikið er víst.

Ástandið er svipað hjá mér, punkteruð eftir daginn en montin eftir hvern vinnudag. Er ekki frá því að úthaldið sé að koma smátt og smátt. Er nokkuð viss um að það hefði komið fyrr ef ég hefði getað verið heima og úti við.  Reyni kannski að stytta vinnutímabilið til að fá einhvern samfelldan tíma heima.

Verst að geta ekki nýtt seinni part dagsins að lokinni vinnu í að vera úti við, skríð í bókstaflegri merkingu upp í sófa eins og fýsibelgur.  Ég tala nú ekki um þegar veðrið er jafn gott og í dag enda ætla ég mér út í garð á eftir og reyta arfa. Sú vinna er allra meina bót í fleiri en einum skilningi:)

Fátt annað en að bíta á jaxlinn og bölva í hljóði þessa dagana. Orðin framlág eftir 3 vinnudaga. Langar stundum að öskra af verkjum. Þykist vita að þeir stafi af því að þrekið og úthaldið er of lítið enda ekki búin að fara í neina eiginlega endurhæfingu.  Auðvitað bratt að rjúka beint í vinnu án þess að vera komin vel af stað í henni en mér stóð hún einfaldlega ekki til boða.  Ekkert annað í stöðunni hjá mér en að fara að vinna, hvernig sem ástandið er.

En vinnuvikan styttist í annan endan þannig að stutt er í hvíld og rólegheit. Það eru mikil viðbrigði að hafa allt í einu meira að gera en ég ræð við þannig að enn sitja tiltektir og þrif á hakanum.  Ég hugga mig við að draslið fer ekkert þó ég bölvi því í leiðinni. Veit að þetta verður mun skárra í næstu viku, enn betra í þar næstu o.s.frv.

Það rignir inn allra handa glaðningi til mín þessa dagana, þvílíkt fjör og pappírsflóð! Ekki mjög upplífgandi en hlakkar ugglaust í einhverjum.  Ekkert annað að gera en að leysa þau verkefni sem önnur og spýta í lófana.  Mér er engu að síður hugsað til Jóns og Séra Jóns, einhverra hluta vegna. Einhver er ekki kátur, alla vega. Ástandið fer vonandi að skána, hlakka til að geta sofnað áhyggjulaus í það minnsta. En mikil vinna bíður þó margt sé áunnið.

Ótrúlegt hvað veikindi og síðan ástvinamissir setja strik í reikninginn og gera mann óstarfhæfan. Ekki einungis í nokkra daga heldur í langan tíma. Að vinna upp verkefni sem safnast hafa upp er í raun 100% starf, ef ekki meira. Ég segi það enn og aftur að maður ætti að fara á námskeið til að læra að höndla afleiðingar slíkra áfalla. Ekki er sýndur skilningur á þeim í kerfinu þannig að þörfin á fræðslu og stuðning er ærin. Einhver gæti hagnast vel á því að halda utan um slík  námskeið, svo mikið er víst.

Reyni að halda mig í litlu skrefin, lengi þau smátt og smátt.  Sumir dagar góðir, aðrir hábölvaðir. Sveiflurnar ævintýralegar, ýmist bjartsýn, kát og glöð, tilbúin í hvað sem er eða lítil, aum og vex allt í augum. Það er öll flóran, í stuttu máli. 

Krossgöturnar eru flóknar, það er erfitt að velja “réttu” eða bestu leiðina og því tek ég mér þann tíma sem ég þarf til að ákveða mig. 

Dagarnir ansi stuttir upp á síðkastið. Byrja kl. 06.00 og búin á því þegar ég kem heim kl.17.00. Sofna þá því miður oftast og ríf mig upp með herkjum síðla kvölds svona rétt til að bursta tennurnar og skipta um stellingar. Blómin orðin ansi döpur, a.m.k. sum hver og þvotturinn hleðst upp. Ég geri ekkert annað en að sinna vinnunni, punktur og basta!

Verð að sætta mig við þetta ástand til að byrja með á meðan þrekið er að koma og aðrir að sýna mér vonandi umburðarlyndi. Ég er óttalega viðutan þegar heim er komið.

Hef óskaplega gaman af því að vera komin í vinnu við mitt fag; hjúkrunina og reyndar svolítið hissa hve litlu ég hef gleymt síðan 2003! Átti von á því að þurfa lengri aðlögun og upprifjun til að ná upp töpuðum tíma en svei mér þá; ég hef engu gleymt á heilsugæslusviðinu.  Auðvitað er ég rígmontin af  því:) Viðurkenni það þó að mér líkar mun betur á smærri stöðvum en þeim stærri þó fínt sé að vera á þeim líka.  Kostirnir eru auðvitað til staðar; fleira fólk, meiri fagmennska og nýjungar og meiri samskipti.  Frábært í alla staði

En sem stendur er vinnudagurinn ærið verkefni fyrir mig, er þó ekki eins “lemstruð” eftir daginn og ég var fyrstu dagana. Treysti mér reyndar ekki í fulla vinnu í sumar, verð að láta hlutastarf duga svona í fystu lotu en það munar um allt. Fer á fullt skrið í ágúst þegar skólinn byrjar.

Katan á fullu á Bogganum að leysa læknaritara af, bókstaflega hent út í djúpu laugina þar án nokkurar aðlögunar sem heitir en ég veit að hún ræður vel við það og er fljót að koma til.

Það styttist heldur betur í stóra prófið hjá Haffanum sem verður á föstudag. Gott hljóð í honum í gærkvöldi og vonandi hefst þetta hjá honum í fyrstu lotu. Nú, ef ekki þá er ekkert annað að gera en að reyna aftur að viku liðinni. En það seinkar heimkomunni sem því nemur.  Þetta er þó allt að hafast og það er aðalatriðið

Búið að vera nóg af útskriftum í stórfjölskyldunni, yngsti bróðirin var að klára MBA námið þannig að nú verðum við systkinin að fá “brilliant” viðskiptahugmynd. Ég er reyndar búin að fá eina “lánaða” frá Veigu, vinkonu mömmu; að opna skemmtilegt elliheimili! Ögrandi verkefni þar.

Nú svo var það Aujan, systurdóttir mín, að klára embættispróf í ljósmóðurfræðinni með frábærum árangri og Binna, bróðurdóttir mín að ljúka stjórnmálafræðinni. Elsa lauk diploma prófi í Opinberri stjórnsýslu þannig að allir hafa haft nóg fyrir stafni síðustu dagana, á því er enginn vafi.

Reyni að öðru leyti að klóra í bakkann með þau verkefni sem bíða enn eftir farsælli lausn. Er háð öðrum með lausn á sumum þeirra og vona að allt fari að skila sér. Það myndi létta lífið og bæta líðanina mjög mikið. Ég mun ekki gefast upp þó á móti blási á stundum!  Það er ekki til neins og bætir fátt en það verður gott að geta sofnað áhyggjulaus eitthvert kvöldið:)

Ég er óttalega bláeyg, hef vitað af því lengi en ég virðist ekki sjóast í þeim efnum.  Treysti fólki úti það endalausa enda “af hverju ekki”? Ég er einu sinni þannig alin upp að okkur ber að treysta nánunganum, gefa fólki “sjensa”, það er rangt að fara eftir almannarómi og öðrum kjaftagangi; manni ber alltaf að reyna hlutina á eigin skinni; fordómalust. Þeir sem hafa “kjaftasögur” að segja ber ekki að treysta enda undir virðingu manns að taka þátt í slíku!

Er alltaf að uppgötva nýja hluti og reynslu á hverjum degi, endalaust undrandi.  Af hverju? Jú, bláeyg og með mitt uppeldi: ég skil ekki í fólki og það er málið!

Það er kannski bara hið besta mál, er ekki lífið þannig að maður er alltaf að læra? En þegar maður hefur fengið þau högg að ekkert væri framundan en fær svo annað tækifæri, þá hugsar maður öðruvísi. Áherslurnar verða aðrar og svo einkennilegt sem það virðist; maður hefur meiri biðlund, skilning en að sama skapi þá snerpu sem þarf til að taka ákvarðanir.

Undanfarið hef ég fengið þau “spörk” sem til þarf til að fara í gang. Löngu tímabært en ég veit það sjálf að þegar sorgarferlið er margfalt þá er maður ekki til stórræðana. Ekkert óeðlilegt við það.  Aðrir sem standa við hlið manns eru boðnir og búnir til að aðstoða mann og ýta manni áfram enda oft brýn þörf á. Skilja hafnvel ekkert í “rólegheitunum” hjá viðkomandi.  Vagninn fer hins vegar ekki í gang fyrr en bílstjórinn er tilbúinn til að starta. Svo einfalt er það.  Aðrir verða að skilja það

Ég þakka fyrir það uppeldi sem ég fékk, tel mig vera betri menneskju fyrir vikið. Hef lagt á það ríka áherslu í uppeldi Hafsteins og Katrínar að dæma ekki eftir kjaftagangi heldur út frá eigin reynslu og forsendum.  Ég veit að mér hefur tekist vel í þeim efnum; þau eru fordómalaus og meta einstaklinga út frá eigin reynslu og forsendum, ekki út frá því sem ég eða aðrir segja. Hef meira að segja stundum þurft að bíða eftir stuðningi þeirra þar til þau hafa metið málin, út frá eigin forsendum  Þannig á það líka að vera og er ég ekki undanskilin í þeim efnum. Ég er mjög stolt af því  og sátt við ungana mína

Reisti mér burðarás um öxl og fjandi erfitt að viðurkenna það. Vissi að ég tók sjensa en átti ekki von á því að þrekið væri svona lítið og að ég grenjaði af verkjum. Held þó að ég hafi staðið mig.

Margblendnar tilfinningar, annars vegar ofboðslega sár og hins vegar glöð að fá tækifæri á því að vera ég.  Hver sagði að lífið væri auðvelt? Ekki ég, mér finnst það töff á stundum. Leyfi mér að vera sár og væla! Tiltölulega nývöknuð eftir að hafa sofið í allt kvöld og seinni partinn  

En ég SKAL enda “neyðin kennir nakti konu að spinna” eins og ég hef áður sagt! Það mega menn vita og eiga að vita; ég gefst ekki auðveldlega upp ! Ég er samt sár og úr því þarf ég að vinna á næstu dögum. Ce la Vie ! Ég skal höndla þetta en það verða ekki allir viðmælendur vinir mínir…………… hvorki nær né fjær!

Allt búið að vera á fullu síðustu dagana og mín komin í gang.  Úrvinda eftir daginn, búin að sofa síðan seinni partinn og nýskriðin, svona rétt til að kíkja í tölvuna og hátta mig. Þrekið er samt að aukast dag frá degi.

Margt sýslað og grúskað í pappírsmálum áfram. Hitti mína skólameistara uppi á Skaga í dag sem og fleira starfsfólks.  Ég veit ekki hvað það fólk heldur um mig en ég var svo glöð að hitta alla að ég gekk á fólk og bókstaflega knúsaði það.  Réði hreinlega ekki við mig.  Ofboðslega var gott að koma á vinnustaðinn aftur, hlakka mikið til að hefja kennsluna í haust.

Ekki þótti mér verra að fá hrós:) Hrós fyrir að líta vel út enda veit ég það sjálf að mér líður betur núna en síðustu 2-3 árin.  Veikindin hafa pottþétt verið að grassera í allan þann tíma. Hrósið lyfti mér auðvitað upp á hæstu hæðir:) Ekki þarf mikið til að gleðja mann þessa dagana………………….

Fyrri dagurinn í inntökuprófunum hjá Kötunni búin og hún sjálf alveg búin á því. Erfitt að spá um árangur dagsins, allt verður þetta að koma í ljós.  Seinni dagurinn á morgun og nú mikilvægt að hún mæti vel sofin og hvíld.  Báðar áttum við fremur svefnlitla nótt út af spenningi þó misjafnar ástæður lægju þar á baki hjá okkur mæðgum.

Er sem sé að komast í góðan gír, afköstin að aukast og ákvarðanir að líta dagsins ljós, smátt og smátt. Allt skal þetta hafast, auðvitað kemur upp bakslag af og til en er ekki lífið þannig alltaf?